Robert Desnos: Si tu savais





SI TU SAVAIS

Loin de moi et semblable aux étoiles et à tous les accessoires de la mythologie poétique,
Loin de moi et cependant présente à ton insu,
Loin de moi et plus silencieuse encore parce que je t'imagine sans cesse,
Loin de moi, mon joli mirage et mon rêve éternel, tu ne peux pas savoir.
Si tu savais.
Loin de moi et peut-être davantage encore de m'ignorer et m'ignorer encore.
Loin de moi parce que tu ne m'aimes pas sans doute ou, ce qui revient au même, que j'en doute.
Loin de moi parce que tu ignores sciemment mes désirs passionnés
Loin de moi parce que tu es cruelle.
Si tu savais.
Loin de moi, ô joyeuse comme la fleur qui danse dans la rivière au bout de sa tige aquatique, ô triste comme sept heures du soir dans les champignonnières.
Loin de moi silencieuse encore ainsi qu'en ma présence et joyeuse encore comme l'heure en forme de cigogne qui tombe de haut.
Loin de moi à l'instant où chantent les alambics, l'instant où la mer silencieuse et bruyante se replie sur les oreillers blancs.
Si tu savais.
Loin de moi, ô mon présent présent tourment, loin de moi au bruit magnifique des coquilles d'huîtres qui se brisent sous le pas du noctambule, au petit jour, quand il passe devant la porte des restaurants.
Si tu savais.
Loin de moi, volontaire et matériel mirage.
Loin de moi, c'est une île qui se détourne au passage des navires.
Loin de moi un calme troupeau de boeufs se trompe de chemin, s'arrête obstinément au bord d'un profond précipice, loin de moi, ô cruelle.
Loin de moi, une étoile filante choit dans la bouteille nocturne du poète. Il met vivement le bouchon et dès lors il guette l'étoile enclose dans le verre, il guette les constellations qui naissent sur les parois, loin de moi, tu es loin de moi.
Si tu savais.
Loin de moi une maison achève d'être construite.
Un maçon en blouse blanche au sommet de l'échafaudage chante une petite chanson très triste et, soudain, dans le récipient empli de mortier apparaît le futur de la maison : les baisers des amants et les suicides à deux et la nudité dans les chambres des belles inconnues et leurs rêves- à minuit, et les secrets voluptueux surpris par les lames de parquet.
Loin de moi,
Si tu savais.
Si tu savais comme je t'aime et, bien que tu ne m'aimes pas, comme je suis joyeux, comme je suis robuste et fier de sortir avec ton image en tête, de sortir de l'univers.
Comme je suis joyeux à en mourir.
Si tu savais comme le monde m'est soumis.
Et toi, belle insoumise aussi, comme tu es ma prisonnière.
Ô toi, loin de moi, à qui je suis soumis.
Si tu savais.

Robert Desnos : À la Mystérieuse (l926)




Max Ernst



SE TI SOUBESES


Lonxe de min e semellante ás estrelas e a todos os accesorios da mitoloxía poética,
Lonxe de min e sen embargo presente sen ti sabelo,´
Lonxe de min e máis silandeira aínda porque sen cesar te imaxino,
Lonxe de min, miña preciosa miraxe e meu soño eterno, non podes saber.
Se ti soubeses
Lonxe de min e se cadra antes de ignorarme e ignorarme máis aínda-
Lonxe de min porque sen dúbida non me amas ou, o que vén sendo o mesmo, eu poño en dúbida
Lonxe de min pois ignoras conscientemente os meus desexos apaixoados
Lonxe de min pois es cruel.
Se ti soubeses.
Lonxe de min, oh, gozosa como a flor que danza na ribeira na punta do seu pé acuático, oh triste como as sete do serán nas covas dos cogomelos.
Lonxe de min máis silandeira aínda que na miña presencia e aínda gozosa como a hora en forma de cegoña que cae do alto.
Lonxe de min no instante en que cantan os alambiques, no instante en que o mar silencioso e brillante se reprega sobre as almofadas brancas.
Se ti soubeses.
Lonxe de min, oh meu presente presente tormento, lonxe de min co bruído mafnífico das cunchas de ostras que escachan ao paso do noctámbulo, á mañanciña, cando vai por diante da porta dos restaurantes.
Se ti soubeses.
Lonxe de min, voluntaria e material miraxe.
Lonxe de min, é unha illa que cambia o rumbo ao paso dos navíos.
Lonxe de min un calmo rabaño de búfalos erra o camiño, para obstinadamente ao bordo dun profundo cavorco, lonxe de min, oh cruel.
Lonxe de min, unha estrela fugaz cae na botella nocturna do poeta. Pégalle un grolo contundente e chimpa a estrela cautiva no vaso, chimpa as constelacións que nacen nas paredes, lonxe de min, estás lonxe de min.
Se ti soubeses.
Lonxe de min unha casa vén de ser construída.
Un canteiro de camisa branca no alto da andamiaxe canta unha cantiguiña triste, e, con frecuencia, no recipiente cheo de morteiro aparece o futuro da casa: os beixos dos amantes e os suicidios en parella e a desnudez dos cuartos das belas descoñecidas e os seus soños- a media noite, e os segredos voluptuosos sorprendidos polas táboas do parquet.
Lonxe de min,
Se ti soubeses
Se soubeses como te amo e, aínda que ti non me ames, que feliz estou e que robusto e que contento de saír coa túa imaxe na cabeza, de saír do universo.
Que feliz me sinto de morrer `por iso.
Se soubeses como o mundo me é submiso
E ti, bela insubmisa tamén, de que maneira es a miña prisioneira.
Ti, lonxe de min, a quen son submiso.
Se ti soubeses