EZRA POUND: With usura









WHTH USURA

With usura hath no man a house of good stone
each blok cut smooth and well fitting
that design may cover their face,
with usura has no man a painted paradise on his church wall
harpes e luthes
or where virgin receiveth message and halo projects from incision,
with usura
seeth no man Gonzaga his heirs and his concubines
no picture is made to endure nor to live with
but it is made to sell and sell quickly
with usura, sin against nature,
is thy bread ever more of stale rags
is thy bread dry as paper,
with no mountain wheat, no strong flour
with usura the line grows thick
with usura is no clear demarcation
and no man can find site for his dwelling.
Stonecutter is kept from his stone
weaver is kept from his loom
WITH USURA
wool comes not to market
sheep bringeth no gain with usura
Usura is a murrain, usura
blunteth the needle in the maid’s hand
and stopeth the spinner’s cunning. Pietro Lombardo
came not by usura
Duccio came not by usura
nor Pier della Francesa; Zuan Bellin’ not by usura
nor was “La calunnia” painted.
Came not by usura Angelico, came not Ambrogio Praedis,
Came no church of cut stone signed: Adamo me fecit.
Not by usura St. Trophime
Not by usura Saint Hilaire,
Usura rusteth the chisel
It rusteth the craft and the craftsman
It gnaweth the thread in the loom
None learneth to weave gold in her pattern;
Azure hath a canker by usura;
cramoisi is unbroidered
Emerald findeth no Memling
Usura slayeth the child in the womb
It slayeth the young man’s courting
It has brought palsey to bed,
lyeth between the young bride and her bridegroom

CONTRA NATURA
They have brouht whores for Eleusis
Corpses are set to banquet
at behest of usura.



EZRA POUND








CON USURA

Con usura non ten o home casa de boa pedra
con ben tallados bloques dispostos de maneira que lle sirva de acubillo,
con usura non hai paraíso pintado para o home nos muros da súa igrexa
arpas e laúdes
un lugar onde a virxe reciba a súa mensaxe,
eo seu halo se proxecte nas fendas,
con usura
non se ve o home Gonzaga
nin a súa xente nin as súas concubinas
nin se pinta un cadro para que perdure nin para telo na casa
senón para vendelo e pronto
con usura,
pecado contra natura,
o teu pan está esmigallado,
seco coma o papel, sen trigo da montaña,
sen fariña forte.
Con usura a liña incha
con usura nada está no seu sitio (non hai límites precisos)
e ninguén atopa o lugar adecuado para a súa casa.
O picapedreiro é afastado da pedra
o tecelán é afastado do tear
con usura
non chega lá á feira
nada vale a ovella con usura.
Usura é un parásito
cega a agulla nas mans da doncela
e paraliza o talento de quen fía, Pietro Lombardo
non chegou por usura
Duccio non chegou por usura
nin Piero della Francesca: nin por usura Zuan Bellini
pintou " A Calumnia"
Non chegaron pola usura Angelico nin Ambrosio Praedis,
nin houbo igrexa de pedra coa marca Adamo me fecit
Nin por usura St Trophime
nin por usura St Hilaire,
a usura oxida o cicel
oxida a obra e o artesán
roe o fío no tear
Ninguén tería aprendido a poñer ouro na súa trama;
E o azur ten unha chaga con usura;
queda a tea sen bordar.
Non dá coa esmeralda un Memling
Usura mata o meniño no útero
Non deixa ao mozo facer as beiras
Leva a seca ata o leito e xace
entre a noiva nova e o seu home

CONTRA NATURA
Trouxeron putas a Eleusis
Sentan cadáveres no seu banquete
por mandado de usura



Robert Desnos: Il était une feuille




IL ÉTAIT UNE FEUILLE

Il était une feuille avec ses lignes
Ligne de vie
Ligne de chance
Ligne de coeur
Il était une branche au bout de la feuille
Ligne fourchue signe de vie
Signe de chance
Signe de coeur
Il était un arbre au bout de la branche
Un arbre digne de vie
Digne de chance
Digne de coeur
Coeur gravé, percé, transpercé,
Un arbre que nul jamais ne vit.
Il était des racines au bout de l’arbre
Racines dignes de vie
Vigne de chance
Vignes de coeur
Au bout des racines il était la Terre
La Terre tout court
La Terre toute ronde
La Terre toute ronde au travers du ciel
La Terre.

Robert Desnos: Corps e Biens





Vladimir Kush


HABÍA UNHA FOLLA

Había unha folla coas súas liñas
Liña da vida
Liña da sorte
Liña do corazón
Había unha póla á final da folla
Liña forcada signo de vida
Signo de sorte
Signo de corazón
Había unha árbore á final da póla
Unha árbore digna de vida
Digna de sorte
Digna de corazón
Corazón gravado, furado, traspasado,
Unha árbore que xamais ninguén viu.
Había raíces á final da árbore
Raíces dignas de vida
Viñas da sorte
Viñas do corazón
A final das raíces había a Terra
A Terra tan breve
A Terra tan redonda
A Terra tan redonda a través do céo
A Terra




André Derain




Robert Desnos: Si tu savais





SI TU SAVAIS

Loin de moi et semblable aux étoiles et à tous les accessoires de la mythologie poétique,
Loin de moi et cependant présente à ton insu,
Loin de moi et plus silencieuse encore parce que je t'imagine sans cesse,
Loin de moi, mon joli mirage et mon rêve éternel, tu ne peux pas savoir.
Si tu savais.
Loin de moi et peut-être davantage encore de m'ignorer et m'ignorer encore.
Loin de moi parce que tu ne m'aimes pas sans doute ou, ce qui revient au même, que j'en doute.
Loin de moi parce que tu ignores sciemment mes désirs passionnés
Loin de moi parce que tu es cruelle.
Si tu savais.
Loin de moi, ô joyeuse comme la fleur qui danse dans la rivière au bout de sa tige aquatique, ô triste comme sept heures du soir dans les champignonnières.
Loin de moi silencieuse encore ainsi qu'en ma présence et joyeuse encore comme l'heure en forme de cigogne qui tombe de haut.
Loin de moi à l'instant où chantent les alambics, l'instant où la mer silencieuse et bruyante se replie sur les oreillers blancs.
Si tu savais.
Loin de moi, ô mon présent présent tourment, loin de moi au bruit magnifique des coquilles d'huîtres qui se brisent sous le pas du noctambule, au petit jour, quand il passe devant la porte des restaurants.
Si tu savais.
Loin de moi, volontaire et matériel mirage.
Loin de moi, c'est une île qui se détourne au passage des navires.
Loin de moi un calme troupeau de boeufs se trompe de chemin, s'arrête obstinément au bord d'un profond précipice, loin de moi, ô cruelle.
Loin de moi, une étoile filante choit dans la bouteille nocturne du poète. Il met vivement le bouchon et dès lors il guette l'étoile enclose dans le verre, il guette les constellations qui naissent sur les parois, loin de moi, tu es loin de moi.
Si tu savais.
Loin de moi une maison achève d'être construite.
Un maçon en blouse blanche au sommet de l'échafaudage chante une petite chanson très triste et, soudain, dans le récipient empli de mortier apparaît le futur de la maison : les baisers des amants et les suicides à deux et la nudité dans les chambres des belles inconnues et leurs rêves- à minuit, et les secrets voluptueux surpris par les lames de parquet.
Loin de moi,
Si tu savais.
Si tu savais comme je t'aime et, bien que tu ne m'aimes pas, comme je suis joyeux, comme je suis robuste et fier de sortir avec ton image en tête, de sortir de l'univers.
Comme je suis joyeux à en mourir.
Si tu savais comme le monde m'est soumis.
Et toi, belle insoumise aussi, comme tu es ma prisonnière.
Ô toi, loin de moi, à qui je suis soumis.
Si tu savais.

Robert Desnos : À la Mystérieuse (l926)




Max Ernst



SE TI SOUBESES


Lonxe de min e semellante ás estrelas e a todos os accesorios da mitoloxía poética,
Lonxe de min e sen embargo presente sen ti sabelo,´
Lonxe de min e máis silandeira aínda porque sen cesar te imaxino,
Lonxe de min, miña preciosa miraxe e meu soño eterno, non podes saber.
Se ti soubeses
Lonxe de min e se cadra antes de ignorarme e ignorarme máis aínda-
Lonxe de min porque sen dúbida non me amas ou, o que vén sendo o mesmo, eu poño en dúbida
Lonxe de min pois ignoras conscientemente os meus desexos apaixoados
Lonxe de min pois es cruel.
Se ti soubeses.
Lonxe de min, oh, gozosa como a flor que danza na ribeira na punta do seu pé acuático, oh triste como as sete do serán nas covas dos cogomelos.
Lonxe de min máis silandeira aínda que na miña presencia e aínda gozosa como a hora en forma de cegoña que cae do alto.
Lonxe de min no instante en que cantan os alambiques, no instante en que o mar silencioso e brillante se reprega sobre as almofadas brancas.
Se ti soubeses.
Lonxe de min, oh meu presente presente tormento, lonxe de min co bruído mafnífico das cunchas de ostras que escachan ao paso do noctámbulo, á mañanciña, cando vai por diante da porta dos restaurantes.
Se ti soubeses.
Lonxe de min, voluntaria e material miraxe.
Lonxe de min, é unha illa que cambia o rumbo ao paso dos navíos.
Lonxe de min un calmo rabaño de búfalos erra o camiño, para obstinadamente ao bordo dun profundo cavorco, lonxe de min, oh cruel.
Lonxe de min, unha estrela fugaz cae na botella nocturna do poeta. Pégalle un grolo contundente e chimpa a estrela cautiva no vaso, chimpa as constelacións que nacen nas paredes, lonxe de min, estás lonxe de min.
Se ti soubeses.
Lonxe de min unha casa vén de ser construída.
Un canteiro de camisa branca no alto da andamiaxe canta unha cantiguiña triste, e, con frecuencia, no recipiente cheo de morteiro aparece o futuro da casa: os beixos dos amantes e os suicidios en parella e a desnudez dos cuartos das belas descoñecidas e os seus soños- a media noite, e os segredos voluptuosos sorprendidos polas táboas do parquet.
Lonxe de min,
Se ti soubeses
Se soubeses como te amo e, aínda que ti non me ames, que feliz estou e que robusto e que contento de saír coa túa imaxe na cabeza, de saír do universo.
Que feliz me sinto de morrer `por iso.
Se soubeses como o mundo me é submiso
E ti, bela insubmisa tamén, de que maneira es a miña prisioneira.
Ti, lonxe de min, a quen son submiso.
Se ti soubeses




Robert Desnos: Comme une main à l'instant de la mort




COMME UNE MAIN À L'INSTANT DE LA MORT


Comme une main à l'instant de la mort et du naufrage se dresse comme les rayons du soleil couchant, ainsi de toutes parts jaillissent tes regards.
Il n'est plus temps, il n'est plus temps peut-être de me voir,
Mais la feuille qui tombe et la roue qui tourne te diront que rien n'est perpétuel sur terre,
Sauf l'amour,
Et je veux m'en persuader.
Des bateaux de sauvetage peints de rougeâtres couleurs,
Des orages qui s'enfuient,
Une valse surannée qu'emportent le temps et le vent durant les longs espaces du ciel
Paysages.
Moi, je n'en veux pas d'autres que l'étreinte à laquelle j'aspire,
Et meure le chant du coq.
Comme une main à l'instant de la mort se crispe, mon cœur se serre.
Je n'ai jamais pleuré depuis que je te connais.
J'aime trop mon amour pour pleurer.
Tu pleureras sur mon tombeau,
Ou moi sur le tien.
Il ne sera pas trop tard.
Je mentirai.
Je dirai que tu fus ma maîtresse
Et puis vraiment c'est tellement inutile,
Toi et moi, nous mourrons bientôt.

Robert Desnos: A la mystérieuse in Corps e Biens








COMO UNHA MAN NO INSTANTE DA MORTE

Como unha man no instante da morte e do naufraxio se ergue ao xeito dos raios do sol poñente, así xorden por todas partes as túas olladas.
Non hai xa tempo, non hai xa tempo se cadra de verme´
Mais a folla que cae e a roda que vira diranche que nada perdura na terra,
Excepto o amor,
E quero estar seguro diso.
Barcos de salvamento pintados de cores roxizas,
Temporais que foxen,
Unha valse pasada de moda que levan o tempo e o vento polos longos espacios do céo
Paisaxes
Non desexo outra cousa que non sexa a aperta a que aspiro
E morra o canto do galo.
Como unha man que no instante da morte se crispa, o meu corazón se pecha.
Nunca chorei dende que te coñecín.
Amo de máis o meu amor para chorar.
Ti chorarás sobre a miña tumba
Ou eu sobre a túa.
Non será tarde de máis.
Mentirei.
Direi que fuches a miña amante
E despois de todo verdadeiramente todo isto é tan inútil,
Ti e máis eu morreremos ben pronto.





Benjamin Péret: Allo




ALLO

Mon avion en flammes mon château inondé de vin du Rhin
mon ghetto d'iris noirs mon oreille de cristal
mon rocher dévalant la falaise pour écraser le garde-champêtre
mon escargot d'opale mon moustique d'air
mon édredon de paradisiers ma chevelure d'écume noire
mon tombeau éclaté ma pluie de sauterelles rouges
mon île volante mon raisin de turquoise
ma collision d'autos folles et prudentes ma plate-bande sauvage
mon pistil de pissenlit projeté dans mon oeil
mon oignon de tulipe dans le cerveau
ma gazelle égarée dans un cinéma des boulevards
ma cassette de soleil mon fruit de volcan
mon rire d'étang caché où vont se noyer les prophèthes distraits
mon inondation de cassis mon papillon de morille
ma cascade bleue comme une lame de fond qui fait le printemps
mon revolver de corail dont la bouche m'attire comme l'oeil d'un puits
scintillant
glacé comme le miroir où tu contemples la fuite des oiseaux mouches de ton regard
perdu dans une exposition de blanc encadrée de momies
je t'aime

Benjamin Péret: Je sublime, 1936





Fotomontaxe de Remedios Varo





OLA

Meu avión en chamas meu castelo asulagado de viño do Rhin
meu gueto de espadanas negras miña orella de cristal
meu pendo rolando polo cantil por esmagar o garda civil
meu caracol de ópala meu mosquito de aire
meu cobertor de aves do paraíso miña cabeleira de escuma negra
miña sepultura fendida miña chuvia de lagostas vermellas
miña illa volátil miña uva de turquesa
miña colisión de autos loucos e prudentes miña sebe brava
meu pistilo de cardo proxectado no meu ollo
miña cebola de tulipán no cerebro
miña gacela perdida nun cinema dos bulevares
meu cofriño de sol meu froito de volcán
meu riso de encoro agochado onde afogan os profetas distraídos
miña inundación de mouriños miña bolboreta de moreira
meu cadoiro azul como unha onda da que nace a primavera
meu revólver de coral cunha boca que me atrae como o ollo dun pozo
escintilante
xeado coma o espello onde contemplas a fuxida dos colibrís do teu ollar
perdido nunha exposición de intimidades enmarcada de momias
eu ámote.



Robert Desnos: A present






A PRESENT


J’aimai avec passion ces longues fleurs qui éclatai-je à mon entrée.
Chaque lampe se transfigurai-je en œil crevé d’où coulai-je des vins
plus précieux que la nacre et les soupirs des femmes assassinées.

Avec frénésie, avec frénésie nos passions naquis-je et le fleuve Amazone
lui-même ne bondis-je pas mieux.
Écouté-je moi bien ! Du coffret jaillis-je des océans et non des vins
et le ciel s’entr’ouvris-je quand il parus-je.
Le nom du seigneur n’eus-je rien à faire ici.

Les belles mourus-je d’amour et les glands, tous les glands tombai-je dans les ruisseaux.
La grande cathédrale se dressai-je jusqu’au bel œil. L’œil de ma bien- aimée.
Il connus-je des couloirs de chair. Quant aux murs ils se liquéfiai-je
et le dernier coup de tonnerre fis-je disparaître de la terre tous les tombeaux.

Robert Desnos: Corps e biens, 1930




La nature chez elle de J.P. Paraggio




AGORA MESMO

Eu amaba apaixoadamente as longas flores que resplandecía eu cando chegaba.
Cada lámpada se transfiguraba eu en ollo rebentado de onde coaba eu viños
máis preciosos que a nácara e os suspiros de mulleres asasinadas.

Freneticamente, freneticamente as nosas paixóns nacía eu e nin o mesmísimo  río Amazonas
brincaba eu mellor.
Escóitame eu  ben! O cofre fai lampexar eu océanos e non viños
e o céo  entrabriu eu cando apreceu eu.
O nome do señor nada tiven eu que facer aquí.

As belas morreron eu de amor e as glándulas, todas as glándulas caía eu nos regos.
A gran catedral dirixíase eu ata o fermoso ollo. O ollo da miña ben-amada.
Coñece eu as cores da carne. No tocante aos muros eles licuáronse eu
e o derradeiro golpe do temporal fixo desaparecer da terra todas as tumbas.








Robert Desnos: Vent nocturne






VENT NOCTURNE

Sur la mer maritime se perdent les perdus
Les morts meurent
en chassant des chasseurs
dansent en rond une ronde
Dieux divins! Hommes humains!
De mes doigts digitaux je déchire une cervelle
cérébrale.
              Quelle angoissante angoisse!
Mais les maîtresses maîtrisées ont des cheveux chevelus
               Cieux célestes
               terre terrestre
Mais où est la terre céleste?

Robert Desnos: Corps et biens (1930)




Ronald Companoca ( Perú, 1981)



VENTO NOCTURNO

No mar marítimo pérdense os perdidos
Os mortos morren 
cazando cazadores
danzan en redor unha ronda
Deuses diviños! Homes humanos!
cos meus dedos dixitais eu arelo un cerebro
cerebral.
              Que angurienta anguria!
Mais as  amantes amestradas teñen cabelos cabeludos
                  Céos celestes
                  terra terrestre
pero onde vai a terra celeste?