Benjamin Péret: On sonne



ON SONNE

Un saut de puce comme une brouette sur les genoux des pavés
une puce qui fond dans un escalier où je vivrais avec toi
et le soleil pareil à une bouteille de vin rouge
s’est fait nègre
esclave nègre fustigé
Mais je t’aime comme le couqillage aime son sable
où quelqu’un le dénichera quand le soleil aura la forme d’un haricot
qui commencera à germer comme un caillou montrant son coeur sous l’averse
ou d’une boîte de sardines entr’ouverte
ou d’un bateau à voile dont le foc est déchiré

Je voudrais être la projection pulvérisée du soleil sur la parure de lierre de tes bras
ce petit insecte qui t’a chatouillée quand je t’ai connue
Non
cet ephémère de sucre irisé ne me ressemble pas plus que le gui du chène
qui n’a plus qu’une couronne de branches vertes où loge un couple de rouge-gorges

Je voudrais être
car sans toi je suis à peine l’interstice entre les pavés des prochaines barricades
J’ai tellement tes seins dans ma poitrine
que deux cratères fumants s’y dessinent comme un renne
dans une caverne
pour le recevoir comme l’armure reçoit la femme nue
attendue au fond de sa rouille
en se liquéfiant comme les vitres d’une maison qui brûle
comme un château dans une grande cheminée
pareille à un navire en dérive
sans ancre ni gouvernail
vers une île plantée d’arbres bleus qui font songer à ton nombril
une île où je voudrais dormir avec toi.

BENJAMIN PÉRET:   Feu central, 1947








ALGUÉN SOA

Un salto de pulga como unha carretilla danzando sobre os xeonllos do pavimento
unha pulga fundada na escaleira onde vivirei contigo
o sol como unha botella de viño tinto
volveuse negro
escravo negro fustigado
Mais eu ámote como as cunchas aman a súa area
onde alguén as descubrirá cando o sol teña a forma dun feixón
que empezará a xermolar coma un seixo amosando
o corazón baixo o chuvasco
ou dunha lata de sardiñas entreaberta
ou dun barco de vela cuxo lume é desexado.

Eu querería ser a proxección pulverizada do sol
sobre os adornos de edra dos teus brazos
o pequeno insecto que te aloumiñou cando te coñecín
Non
o efémero do azucre irisado non se me parece máis que 
o visgo ao carballo
que non ten máis que unha coroa de ramas verdes onde
reside unha parella de paporroibos

Eu querería ser
pois sen ti son apenas o intersticio entre as pedras 
das próximas barricadas
Teño de tal maneiro os teus seos no meu peito
que dous cráteres fumegantes se debuxan como un reno
nunha caverna
para recibirte como a armadura recibe a muller núa
esperada no fondo da súa ferruxe
licuándose como os vidros dunha casa a arder
como un castelo nunha gran lareira
igual a un navío á deriva
sen áncora nin leme
cara unha illa plantada de árbores azuis que fan soñar o teu embigo
unha illa onde querería durmir contigo.