Caras amigas no lume
Caras amigas no frío
Oprimidas, aldraxadas,
abatidas, agochadas na escuridade.
Caras amigas fronte ao nada.
Pobres caras sacrificadas.
A súa morte será unha advertencia para todos.
A morte, un corazón derrotado.
Fixéronvos pagar o pan
coa vosa vida.
Fixéronvos pagar o céo,
a terra, a auga e o soño
coa vida.
Fixéronvos pagar pola miseria.
Xentís actores,
tan tristes e tan doces.
Actores nun drama perpetuo.
Vós non pensarades na morte.
O medo e a coraxe de vivir e morrer.
A morte, tan difícil e tan fácil.
As mulleres e os nenos
teñen o mesmo tesouro nos ollos
os homes deféndeno
como poden.
A xente de Guernica
é xentiña corrente.
Lémolo no xornal,
ante unha taza de café;
nalgures, en Europa,
un exército de asasinos marcha
contra a humanidade.
Nalgures, en Europa...
alén da fronteira.
As balas impactan no morto,
as balas andan entre os nenos
mellor ca o vento.
As mulleres e os nenos
teñen as mesmas rosas vermellas
nos ollos
cadaquén amosa o seu sangue.
Que estraño pensar
que tivemos medo do lóstrego,
medo do trono.
Que inxenuos eramos.
O trono é un anxo,
e o raio as súas ás.
Nunca baixamos a un refuxio,
por medo a plantarlle cara
ao horror da natureza.
Ataviados de cascos e botas
homes correctos e guapos
aviadores guindando as súas bombas
con sumo coidado.
Abaixo, en terra, o caos.
Sangue nos homes.
Sangue na besta.
Unha colleita tan repugnante
e noxenta que se comparamos
os carniceiros resultan puros e limpos.
Tenta controlar a besta
sentindo a morte inminente.
Tenta explicarlle a unha nai
a morte do fillo.
Tenta atopar consolo
na destrución.
Os refugallos da noite, da guerra,
irmá da miseria e filla da morte,
repugnante, espantosa.
Monumentos da desfeita.
Fermosas ruínas.
Minas e campos.
Irmáns, estades aí
transformados en prea
e cos ósos rotos.
A terra vira na súa órbita.
Vós podrecendo sós.
A morte interrompe
o benestar do tempo.
Agora déixante para os vérmes
e os corvos
cando eras a nosa maior esperanza.
Baixo a árbore morta de Guernica,
sobre as ruínas de Guernica,
baixo o céo puro de Guernica,
un home viviu cun año
que beaba nos seus brazos
e unha pomba no seu corazón.
Canta para todos os homes
o canto puro da rebelión e di
na opresión: un home está cantando.
As avespas foxen de présa
coa súa dor
cara o horizonte roto.
As abellas desta canción
fan o seu mel
no corazón do home.
Guernica, a inocencia
sobrevivirá ao crime,
Guernica
Texto:Paul Eluard
Voz que recita: María Casares
Musica:Guy Bernard
Dirección:Alain Resnais & Robert Hessens
Obras:Pablo Picasso
