Radovan Ivsic: Pouvoir dire oui ou Aiaxaia


LE PLONGEUR :
Je suis si vieux,
je suis si seul
que je sais aujourd’hui ce qu’est l’horreur :
L’horreur, la pire des horreurs,
n’est pas le poison instantané de la vipère.
L’horreur, c’est quand le poison est versé
dans le mot même
dans le cœur du mot
et quand le mot ne joue plus sur le souffle
comme la feuille dans le vent.
Et lorsque le mot est empoisonné et plombé,
le mot contaminé et contagieux,
passe en fraude par la bouche
alors, même les plus belles lèvres
deviennent pourries,
purulentes,
croûteuses,
et l’amertume du poison
au fond de la gorge
infecte mortellement les pousses de la vie.
L’horreur, c’est lorsque le poison invisible
tue les mots
et inverse leur sens.
Car les mots,
les plus beaux mots,
on ne les a pas vus soudain disparaître
comme les feuilles à l’automne.
Non, au contraire,
l’un après l’autre, on les a sourdement massacrés,
mais en leur laissant un semblant de vie,
cadavres prêts à servir d’habits neufs à l’horreur.
Tyrannie, tu m’étouffes encore plus
quand tu te nommes bourgeon.




LES ŒUVRES COMPLETES :
Tout, jusqu’à la fin, jusqu’au fond,
jusqu’à la dernière circonvolution,
jusqu’aux pommes bleues,
jusqu’aux prunes rouges,
nous avons déjà tout dit,
publié, révélé,
nous avons déjà tout signé, consigné, contresigné,
nous avons déjà tout maîtrisé, appréhendé,
nous avons déjà tout imaginé, conçu,
nous avons pensé à tout,
nous avons réfléchi à tout dans note cerveau _nous avons tout prévu,
nous avons tout agité, nous avons tout décidé,
après nous,
rien de neuf n’est imaginable.
Avec le piston de notre pensée universelle
nous avons pompé toute nouveauté
du passé, du présent, de l’avenir
et de la vitesse de la lumière.
Nous sommes l’éternel dernier cri,
Ce que nous ne comprenons pas,
Ce n’est pas sensé.

RADOVAN IVSIC: Pouvoir dire oui ou Aiaxaia

Joan Miro: Radovan Ivsic, Mavena, 1960


O CHORÓN

Vou tan vello,
estou tan só
que hoxe sei o que é o horror:
O horror, o peor dos horrores,
non é o veleno instantáneo da víbora,
o horror é cando o veleno se verque
na mesma palabra
no corazón da palabra
e cando a palabra non voa no ar
como a folla no vento.
Cando a palabra está envelenada e é de chumbo.
a palabra contaminada e contaxiosa,
pasa fraudulenta pola boca,
entón, mesmo os máis belos beizos
acaban podridos,
purulentos,
cotrosos
e o amargor do veleno
no fondo da gorxa
infecta mortalmente os pousos da vida.
O horror é daquela o veleno invisible
mata as palabras
e dálle a volta ao sentido.
Pois as palabras
as máis belas palabras
non se viron desaparecer aos poucos
como follas no outono.
Non, ao contrario,
unha tras outra, foron xordamente masacradas,
ficando nelas un semblante de vida,
cadáveres prestos a valer de hábitos novos ao horror.
Tiranía, espántasme aínda máis
cando te chamas gomo.




AS OBRAS COMLPETAS

Todo, ata a fin, ata o fondo,
ata o derradeiro circulo,
ata as mazás azuis,
ata as ameixas roxas,
xa dixemos todo,
publicado, revelado,
xa todo asinado, rexistrado, confirmado´
todo amestrado, trincado,
todo imaxinado, concebido,
pensamos xa en todo,
reflexionamos en todo no noso cerebro, todo o previmos,
nós axitámolo todo, todo o decidimos,
despois de nós
nada novo é imaxinable.
Co pistón do noso pensamento universal
chimpamos toda novidade
do pasado, do presente e do porvir
e da vitalidade da luz.
Nós somos o eterno último berro,
o que non comprendemos, 
non é sensato.